Ζέτα Oρφανού Books

Έτος 2018. 31 Οκτωβρίου Βιρτζίνια Αμερική Ο κόσμος αρχιζε να λιγοστεύει στους δρόμους, η ώρα είχε πάει 11 το βράδυ και τα παιδάκια ανυπαρκτα. Η γιορτη εφτανε σιγά σιγά στο τέλος της και η Αμέλια ένιωθε ανακούφιση. Από πιτσιρίκι είχε να βγει έξω τέτοια μέρα. Το Halloween για εκείνη σηματοδοτούσε την αρχή της κατρακύλας της... Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει πως   18 χρόνια πριν όταν ήταν μόλις 7 έχασε την μητέρα της στις 31 Οκτώβρη... Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που σαν παιδάκι βγήκε για φάρσα ή κέρασμα. "Έχεις πιει αρκετά Τζέιμς! Θα πάμε με τα πόδια πίσω " Αναφώνησε η Τζέσικα "Πας καλά; και Θα περάσουμε νύχτα μέσα από το δασάκι;" ρώτησε και εκείνη χαμογέλασε. "Μην μου πεις πως ένας άντρας 27 ετών φοβάται; Μην κάνεις σαν μωρό σε παρακαλώ.  Αμέλια εσύ τι λες ;" Εκείνη τους κοίταξε. "Συμφωνώ, Πέρασαμε άπειρες φορές για να πάμε στη σχολή ρε παιδιά από αυτό το μέρος, τί κι αν είναι Halloween ; μια χαζομάρα είναι όλο αυτό.

Τα θαύματα γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις ... " Ο ουρανός συννεφιασμένος για ακόμα μια φορά ...  κόσμος γύρω της φώναζε και κραυγάζε δυνατά ... "Είσαι καλά ??" Ακούει μια φωνή αλλά τα μάτια της είναι κλειστά ... το κεφάλι της πονάει τρομερά ... αδυνατεί να απαντήσει και απλά κουνάει το κεφάλι της ... "Θα σε γάμησω ρε μαλακά !!!" Ακούει ξανά την ίδια φωνή που για εκείνη είναι αρκετά οικεία ... Δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει όμως ... Ανοίγει τα μάτια της όταν αισθάνεται ενα χέρι να αγγίζει το δικό της ... "Είσαι καλά ?" Την ξαναρωταει ο άντρας μπροστά της ενώ εκείνη έχει ακόμα θολή όραση από την μπάλα που την χτύπησε στο κεφάλι ... Ο Ben θεώρησε αστείο το γεγονός πως ενώ εκείνη μαλώνει με την Gabi να την χτυπήσει στο κεφάλι ... Με τα μάτια της να ξεθολωνουν το θέαμα που υπάρχει μπροστά της τρομάζει κάθε κύτταρο του κορμιού της .... το να τον βλέπει ζωντανό μπροστά της με σάρκα και οστά ταράζει όλη της την ύπαρξη ... γυρίζει το κε

Πώς μου έναν λόγο να προσπαθώ ενώ όλα για όσα πάλεψα χάθηκαν έτσι ξαφνικά ..." Το κορμί της πονάει τρομερά ... βυθισμένη μια εβδομάδα τώρα στο κρεβάτι της αρνείται να δει και να μιλήσει στον οποίονδηποτε ... Δεν τρώει καθόλου ενώ ο καημένος ο Luke προσπαθεί κάθε μέρα με κάθε τρόπο να την πείσει να βάλει έστω και μια  μπουκιά μέσα της χωρίς επιτυχία ... Γι εκείνη δεν έχει νόημα να ζει ... είδε την αγάπη της ζωής της να θάβεται μέσα σε ένα κρύο χώμα ενώ πλέον το μοναδικό πράγμα που έχει επάνω της από εκείνον είναι η κρύα ταυτότητα ανάμεσα στα στήθη της ... τραβάει την μπλούζα ρου πιο κοντά στην μυτη της και ρουφάει όση μυρωδιά μπορεί ακόμα ... Τα μάτια της κατακόκκινα μέρες τώρα από το κλάμα και η ψυχή της άδεια ... κενή μέσα στο στήθος της ... Ένα στήθος που το μόνο που έχει είναι πλέον ένα τατουάζ με το όνομα του χαραγμένο πάνω της ...  "Μέρες δεν πήγα πουθενά,  γύρευα εδώ στα σκοτεινά τα μάτια σου Κι όπως δεν ξέσπαγε η βροχή,  άκουγα τα κομμάτ

" Πώς να μείνεις πίσω όταν όλα όσα αγαπάς έχουν φύγει μακριά ... καμία ελπίδα δεν μπορεί να δώσει ζωή στη ζωή σου ..."    Σειρήνες ακούγονται από παντού ενώ ο  πόνος στο κορμί της είναι τεράστιος ... "Ian !!!" Φώναζει δίχως καν να γυρίσει να δει ...  νιωθει πως ακουμπάει πάνω σε κάτι μαλακό ... Τα πόδια της μουδιασμένα  δεν τα αισθάνεται ... με όση δύναμη έχει πετάει το κράνος της από το κεφάλι καθώς καταλαβαίνει πως βρίσκεται ακριβώς από πάνω του με εκείνον να την κρατάει σφιχτά ... Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην το κάνει ... Και μόνο στην ιδέα εκείνη να πάθει έστω και την παραμικρή γρατζουνιά ήταν ήδη νεκρός μέσα του . Με την σφοδρή σύγκρουση το μόνο που έκανε ήταν απλά να την κλείσει στην αγκαλιά του καθώς εκτοξεύτηκαν και οι δυο ψηλά στον αέρα ... το αποτέλεσμα ήταν να καταφέρει να δώσει τη ζωή της ... "Μωρό μου ... IAN !!!"Λέει ενώ τον χτυπάει ελαφρά χωρίς να του βγάλει το κράνος αλλά εκείνος δεν αντιδράει ... Η καρδιά χτυ

Για τελευταία φορά άφησε με να νιώσω ελεύθερη ... Για τελευταία φορά ... Στο υπόσχομαι " Σηκώθηκε επάνω αναστεναζοντας καθώς τα μπουμπουνητα ακούγονταν απίστευτα δυνατά ... κοίτα με έξω από το παράθυρο για να δει μόνο και μόνο τα μαύρα σύννεφα να επισκιάζουν τον γαλάζιο ουρανό κανωντας την μέρα να μοιάζει με νύχτα ... Εκείνος τύλιξε τα χέρια του γύρω της,για τον Ian αυτός ο καιρός ήταν ιδανικός αλλά ήξερε πως εκείνη φοβόταν το σκοτάδι ... θυμάται πως του είχε πει ότι στο Λονδίνο έβρεχε συνέχεια προκαλώντας διακοπές ρεύματος και από μικρή της δημιούργησε φόβο ... πως είχε την ελπίδα όταν ήρθε εδώ να μην βρέχει τόσο πολύ αλλά πλέον και η Μασαχουσέτη κατέληξε να γίνει ένα μικρό Λονδίνο για εκείνη αφού τον τελευταίο καιρό ο καιρός ήταν πραγματικά απρόβλεπτος .. "Γιατί αναστενάζει το κοριτσάκι μου ?" Την ρώτησε ενώ ήξερε τον λόγο "Μαζι σου ξερεις καταφερα και ξεπερασα πολλα ... απλα η βροχη μου προκαλεί πλέον ένα περίεργο συναίσθημα ... Δεν ξέρω πως ν

" Παραδίδω σώμα και ψυχή σε σένα ... πρόσεχε τα ... σ'αγαπάω ..." Βγαίνω οι το δωμάτιο τέρμα χαρούμενη ... Πιο πολύ δεν πάει ειλικρινά !!!κοιτάζω άλλη μια φορά στον καθρέφτη το αριστούργημα που δημιούργησε επάνω μου και δεν έχω καμία αμφιβολία ... Πηγαίνω έξω για να τον δω να κάθεται Στην υποδοχή μόνος ... το πρόσωπο του παίρνει φωτιά όταν με βλέπει και έρχεται προς το μέρος μου γρήγορα ενώ με τα μάτια του με επεξεργάζεται προσπαθώντας να καταλαβει τι έκανα ... "Λοιπόν ?"Με ρωτάει γεμάτος περιέργεια ... "Εμ ... ακολούθησα τη συμβουλή σου .." του λέω και αρχίζει να με κάνει σβουρες για να δει .. "Που είναι ρε μικρό !!!!"λεει κι σηκώνω σιγάνα την μπλούζα μου προς τα πάνω ... "Έκανα δύο ..."λέω απαλά καθώς του δείχνω τα σχέδια επάνω στο κορμί μου ...   (Προσπάθησα για τις φωτο ..💜) σοκαρισμένος με κοίταει δίχως να βγάζει λέξη ... θα πλήρωνα όσο όσο να μάθω τι σκέφτεται ... "Αυτό ..."

Πόση τρέλα χωράει μέσα στο μυαλό δυο ερωτευμένων ? αρκετή για να μην την καταλάβει ποτέ κανείς ..." Αισθάνομαι το κορμί του κολλημένο πάνω στο δικό  μου και πλημμύριζω χαρά ... χθες κόντεψα να πεθάνω από το άγχος και σήμερα είναι εδώ ... με αγκαλιάζει και κοιμάται ... τα χερια του ζεστά τυλίγουν το κορμί μου ενώ τα δάχτυλα του καταλήγουν να αγγίζουν την κοιλιά μου ... Δεν χρειάζεται να γυρίσω ...Δεν χρειάζεται να κουνηθώ καν για να χαλάσω την μαγεία ... κάποτε μου είχε πει πως είναι η τελευταία φορά που με φιλάει ...Που με αγγίζει... Πόσες τελευταίες φορές αθετησαμε μεταξύ μας ... πόσα αισθήματα προσπαθήσαμε να κρύψουμε μέσα μας χωρίς να τα καταφέρουμε ... Αυτό που έχει σημασία είναι πως αυτή η στιγμή είναι δική μας ... Και κανένας δεν μπορεί να μας την πάρει ... Τον νιώθω να με σφίγγει και η ανάσα του χτυπάει τον λαιμό πιο γρήγορα ... Τρίβεται επάνω μου ενώ με τραβάει πιο κοντά του προκαλώντας μου άμεση αναστάτωση ... τα χέρια του ανεβαίνουν καταλήγοντας σ