Be aware of κεφάλαιο 29

Για τελευταία φορά άφησε με να νιώσω ελεύθερη ...
Για τελευταία φορά ...Στο υπόσχομαι"

Σηκώθηκε επάνω αναστεναζοντας καθώς τα μπουμπουνητα ακούγονταν απίστευτα δυνατά ... κοίτα με έξω από το παράθυρο για να δει μόνο και μόνο τα μαύρα σύννεφα να επισκιάζουν τον γαλάζιο ουρανό κανωντας την μέρα να μοιάζει με νύχτα ...

Εκείνος τύλιξε τα χέρια του γύρω της,για τον Ian αυτός ο καιρός ήταν ιδανικός αλλά ήξερε πως εκείνη φοβόταν το σκοτάδι ... θυμάται πως του είχε πει ότι στο Λονδίνο έβρεχε συνέχεια προκαλώντας διακοπές ρεύματος και από μικρή της δημιούργησε φόβο ... πως είχε την ελπίδα όταν ήρθε εδώ να μην βρέχει τόσο πολύ αλλά πλέον και η Μασαχουσέτη κατέληξε να γίνει ένα μικρό Λονδίνο για εκείνη αφού τον τελευταίο καιρό ο καιρός ήταν πραγματικά απρόβλεπτος ..

"Γιατί αναστενάζει το κοριτσάκι μου ?" Την ρώτησε ενώ ήξερε τον λόγο

"Μαζι σου ξερεις καταφερα και ξεπερασα πολλα ... απλα η βροχη μου προκαλεί πλέον ένα περίεργο συναίσθημα ... Δεν ξέρω πως να το περιγράψω απλά θέλω να βγω έξω και να περπατήσω ...να την νιώσω ... Την αγαπάω και ξέρεις γιατί ? " είπε εκείνη ενώ έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω ακουμπώντας στο στήθος του ... Χωρίς να περιμένει τέτοια απάντηση και με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του την έσφιξε επάνω του

"Την αγαπάς ? Την βροχή ?" Ρώτησε κι εκείνη γέλασε

"Ναι ... εκείνη την μέρα ξέρεις που σε περίμενα έβρεχε τόσο μανιασμένα ... Και ειλικρινά έφτασα σε σημείο να μιλάω μόνη μου με την βροχή ... της ζητούσα να σε φέρει πίσω ακόμα και βρεγμένο ..." στα λόγια της η καρδιά του αρχίζει να πεταριζει και το στήθος του ανεβοκατεβαίνει πιο γρήγορα ...

" Ευχαριστώ..." αφήνει την λέξη απαλά να φτάσει στα αυτιά της ... Δεν χρειάζεται πλέον να ρωτήσει γιατί ...ξέρει μέσα της πολύ καλά

"Κι εγώ ..." του λέει μόνο και χαμογελάει ..

"Λοιπόν έχω μια ιδέα !" Είπε ο Ian ξαφνικά κι εκείνη απόρησε ... συνήθως οι δικές του ιδέες έκλειναν μέσα τους δύο πράγματα .. το σεξ και την μηχανή ... Πότε δεν θα έλεγε όχι σε τίποτα από τα δύο

"Ακούω κύριε !" Του είπε κοροϊδεύοντας τον ...

"Ντύσου φεύγουμε !" Της είπε και έφυγε από δίπλα της ενώ εκείνη αισθάνθηκε κατευθείαν την παγωνιά στο κορμί της ... το να την κρατάει αγκαλιά ήταν για εκείνη ανάγκη πλέον καθώς την γέμιζε ζεστασιά ... σιγουριά .. προστασία και αγάπη ... ένιωθε δυνατή με εκείνο πλαι της ...

"Παιδί μου τρελαθηκες ? Κοίτα τον καιρό που θα πάμε ?" Του είπε αλλά εκείνον ήταν αποφασισμένος καθώς είχε ήδη ντυθεί ...

"Έλα σου λέω ... Μια τρέλα είναι η ζωή μωρό μου .. ας την ζήσουμε μαζί ..." στα λόγια του το χαμόγελο της ζωγραφίστηκε όμορφα πάνω στα χείλη της ...

Ξεκίνησε να φοράει με την σειρά της τα ρούχα της ενώ δεν ρώτησε καν που θα την πάει ... Δεν την ενδιέφερε το που θα πάνε αρκεί να πάνε μαζί ...

Με τα κράνη στα χέρια κατέβηκαν κάτω και αφου τα φορέσαν χωρίς διαμαρτυρίες από την πλευρά της εκείνος έβαλε μπροστά δινωντας ζωή σε αυτό μεγάλο εργαλειο από σίδερα ..

Η βροχή έπεφτε κι εκείνος αρκετά προσεκτικός καταπιέζει τον εαυτό του έτσι ώστε να μην αυξήσει ταχύτητα.. σε άλλη περίπτωση αν ήταν μόνος θα έτρεχε απίστευτα πολύ αλλά τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να διακινδυνεψει λεπτό με εκείνη επάνω...

10 λεπτά μετά φτάνουν σε ένα μέρος καταπράσινο ... Η βροχή έχει κοπάσει και πλέον ο ήλιος απειλεί να κάνει την εμφάνισή του διστακτικά ενώ η Lilith κοιτάζει μαγεμένη το τοπιο γύρω της ...

Με τα ρούχα της βρεγμένα κατεβαίνει ενώ εκείνος σταματάει την μηχανή

"Θεούλη μου ! Τι είναι εδώ ?" Τον ρωτάει Ενώ βγάζει το κράνος τοποθετώντας το πάνω στη μηχανή ..

"Εδώ μάτια μου είναι ένας μικρός παράδεισος .. Στο κρατούσα να σε φέρω κάποια άλλη στιγμή ..." λέει χωρίς να μπει σε λεπτομέριες ... Δεν υπήρχε λόγος εξάλλου να μάθει πως σκόπευε να της κάνει πρόταση γάμου ... κατασταλαγμενος πλέον και ξέροντας Τι ζητάει από την ζωή δεν χωρούσε αμφιβολία πως ήθελε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του μαζί της ... περίμενε όμως .. ήθελε να κλείσει η σχολή και να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά .. Για εκείνον ήταν τρομερά δύσκολο να κάνει κάτι τέτοιο αφου δεν είχε ιδέα από ρομαντικές βραδιές και αλλά τέτοια έτσι με μοναδικό όπλο ένα απλό δαχτυλίδι που είχε ήδη αγοράσει μέρες τώρα ήθελε απλά να την κρατάει αγκαλιά καθώς θα της το περνούσε απλά στο δάχτυλο της ...

"Είναι πανέμορφα ... " λεει εκείνη καθώς χαζεύει γύρω της ... ξαφνικά όμως την προσοχή της τραβάει ένα ουρά ιό τόξο που σχηματίζεται καθώς αχνές ηλιαχτίδες ξεπροβάλλουν ανάμεσα από τα σύννεφα ..



"Ian Κοίτα !!! Κοίτα !!! Εκεί !!" Λεει σαν μικρό μωρό παιδί που ενθουσιάζεται βλέποντας κάτι για πρώτη φορά ...

"Το ουράνιο τόξο ?" Ρωτάει εκείνος

"Ναι ... δες πόσο όμορφο είναι ανάμεσα στα μαύρα σύννεφα ... " λεει εκείνη καθώς αρχίζει και προχωράει προς τα μπροστά χαζεύοντας το ...

"Το βλέπεις πως ξεχωρίζει ανάμεσα στα σύννεφα ?" Ξαναλέει ενώ εκείνος απλά την παρατηρεί μην μπορώντας να χορτάσει αυτή τη παιδικότητα που βγάζει μερικές φορές ...

"Το βλέπω μάτια μου..." της απαντάει καθώς απλώνει το χέρι του τραβώντας την στην αγκαλιά του ...

"Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν έχει μαύρο ...." του λέει

"Αν είχε μαύρο δεν θα σου χαριζε αυτή τη χαρά μάτια μου ... βλέπεις τα σύννεφα ? Είναι άχρωμα ... μουντα ..μαυρα ... Ενώ εκείνο με την ομορφιά του καταφέρνει να κάνει την διαφορά ... ξέρεις Κάτι? " της λέει κι εκείνος ανασηκωνει τους ώμους ...

"Για μένα όλη η ζωή ήταν ένα μαύρο σύννεφο .. να .. Σαν κι αυτά " λεει δείχνοντας ψηλά στον ουρανό ...
"Όταν σε γνώρισα όμως ... ήρθες σαν κι αυτό το ουράνιο τόξο ανατρέποντας κάθε σταγόνα βροχής που είχε πέσει ... Κάθε μπουμπουνητο που αντιμετώπισα ... Κάθε κεραυνό που έπεφτε και έκαιγε την ψυχή μου ... ήρθες και έφερες το φως μικρή ... το χρώμα .. Την ζωή .." τα λόγια του βγήκαν γλυκά μέσα από τη καρδιά του ...

Κάτι που δεν καταλάβαινε είναι πως ενώ πίστευε πως δεν είναι καθόλου ρομαντικός κατάφερνε και έκανε την ανατροπή με κάθε του λέξη ...

Ευτυχισμένοι άρχισαν να κάνουν όνειρα ... ώσπου ο ήχος από μια βροντή τους έκανε να πεταχτούν ..

"Τι διάολο ?πάλι θα βρέξει ?" Είπε εκείνος κοιταζωντας ψηλά ...
"Πάμε μικρό γιατί αν βραχεις ξανά και μου κρυώσεις μετά θα τρέχω " της είπε περιπαικτικά ενώ την σήκωσε από πάνω του απαλά ... Δεν υπήρχε περίπτωση όσο και να το ήθελε εκείνη να την αφήσει να κάτσει κάτω , έτσι ξάπλωσε εκεί ος ενώ την έβαλε επάνω του...

Ο ουρανός σκοτείνιασε αρκετά και πλέον ούτε μία ηλιαχτίδα δεν υπήρχε για να θυμίζει κάτι από το τοπιο που υπήρχε πριν ... Ενώ ο αέρας άρχισε να δυναμώνει με αποτέλεσμα το δέρμα τους κάτω από τα νωπά ρούχα να κρυώνει .

Πλησίασαν στη μηχανή ..

"Δεν θέλω να βάλω πάλι το κράνος ..σε παρακαλώ .. Τελευταία φορά !!!" Είπε εκείνη παρακαλώντας τον

"Δεν ακούω κουβέντα !!! Το φοράς και δεν λες πολλά πολλά ...! "

"Σε παρακαλώ .... Μόνο μια φορά όσα ίσα να νιώθω τον αέρα και να μυρίζω την βροχή σε παρακαλώ !!"

Εκείνος ξεφυσιξε...

"Ωραία λοιπόν ούτε εγώ θα το βάλω !" Της είπε αλλά εκείνη θύμωσε στα λόγια του ... τόσο καιρό με το ένα κράνος ειχανε μαλώσει αρκετές φορές για το αν και ποιος θα το βάλει αφού η αλήθεια είναι πως για εκείνη το να φοράει κράνος τον άφηνε απροστάτευτο .. Έτσι με την απλή δικαιολογία πως ήθελε να νιώθει τον αέρα προσπαθούσε να τον κάνει να το φοράει εκείνος ...

Σήμερα όμως ήταν κάτι που ήθελε πραγματικά να κάνει ... Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσει χωρίς κράνος ... σκύβοντας το κεφάλι κάτω τον άφησε να της φορέσει το κράνος ....

Άνοιξε το τζαμακι και τον κοίταξε ...

"Το φοράω μόνο και μόνο γιατί με απείλησες να το ξέρεις !!! Είναι η τελευταία φορά όμως ! Την επόμενη θέλω απλά να ..." Πριν προλάβει να απαντήσει εκείνος την διέκοψε

"Την επόμενη φορά μπορούμε άνετα να μαλώσουμε ξανά ... Τώρα ανέβα πάνω πριν κρυώσεις "

"Δεν θέλω να μαλώνουμε συνέχεια γι αυτό ...υποσχεσου μου πως σήμερα ήταν η τελευταία φορά που μαλώνουμε για το κράνος !!" Λεει εκείνη θυμωμένα ...

"Στο υπόσχομαι ... Και τώρα ανέβα πριν αρχίσει να βρέχει ..."

O Ian βάζει μπρος τη μηχανή ...
Το γκάζι ακούγεται σιγάνα καθώς μαρσαρει και αφού βεβαιώνεται πως όλα είναι έτοιμα πατάει τον συμπλέκτη και δίνει την απαραίτητη ένταση ξεκινώντας με προορισμό το σπίτι ... το δικό τους σπίτι οποίο κι αν ήταν αυτό ... Δεν είχε σημασία αν θα κατέληγαν στο στο σπιτι της η στο δικό του καθώς για εκείνους ήταν απλά τέσσερις τοίχοι που έκλειναν μέσα τους την αγάπη

Τα χέρια της περασμένα γύρω του τον κρατάνε σφιχτά ενώ η ταχύτητα είναι χαμηλή .
για εκείνη δεν χρειάζεται να τρέχει πλέον ... της αρέσει να τον κρατάει ...

Εκείνος σηκώνει το τζαμακι από το κράνος χαμογελαστός...

"Σ'αγαπάω !!!!!!!" Της φώναζει

"Τι ????" Ρωτάει εκείνη και σηκώνει το δικό της ....

"Ειπααααααα !! Σ'αγαπ..."

Λέξη που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ... τα απότομα φρεναρίσματα από μια νταλίκα η οποία πέρασε με κόκκινο την διασταύρωση δεν ηταν αρκετά για να αποφευχθεί η σύγκρουση ....

......... Δεν σχολιάζω τίποτα σήμερα .....