Be aware of κεφάλαιο 31

Πώς μου έναν λόγο να προσπαθώ ενώ όλα για όσα πάλεψα χάθηκαν έτσι ξαφνικά ..."

Το κορμί της πονάει τρομερά ... βυθισμένη μια εβδομάδα τώρα στο κρεβάτι της αρνείται να δει και να μιλήσει στον οποίονδηποτε ... Δεν τρώει καθόλου ενώ ο καημένος ο Luke προσπαθεί κάθε μέρα με κάθε τρόπο να την πείσει να βάλει έστω και μια  μπουκιά μέσα της χωρίς επιτυχία ...

Γι εκείνη δεν έχει νόημα να ζει ... είδε την αγάπη της ζωής της να θάβεται μέσα σε ένα κρύο χώμα ενώ πλέον το μοναδικό πράγμα που έχει επάνω της από εκείνον είναι η κρύα ταυτότητα ανάμεσα στα στήθη της ... τραβάει την μπλούζα ρου πιο κοντά στην μυτη της και ρουφάει όση μυρωδιά μπορεί ακόμα ...

Τα μάτια της κατακόκκινα μέρες τώρα από το κλάμα και η ψυχή της άδεια ... κενή μέσα στο στήθος της ... Ένα στήθος που το μόνο που έχει είναι πλέον ένα τατουάζ με το όνομα του χαραγμένο πάνω της ...



"Μέρες δεν πήγα πουθενά, 
γύρευα εδώ στα σκοτεινά τα μάτια σου
Κι όπως δεν ξέσπαγε η βροχή, 
άκουγα τα κομμάτια σου.

Σε ποιον να πω το σ’ αγαπώ, 
αν δεν πω το σε σένα
παράθυρα ανοιγμένα και ο καιρός ζεστός.
Είχαμε κάνει λάθη
μα πάντα υπάρχει ένα 
που θα νικάει εμένα και πια να ζήσω πώς.

Είναι μια λέξη που πονά, 
θέλεις να πεις εμείς ξανά μα χάνεσαι, 
θέα στ’ απέραντο κενό, 
την αγκαλιά σου αισθάνεσαι."

Η πόρτα του δωματίου της ανοίγει και ο Luke ο οποίος έχει φροντίσει να βγάλει αντικλείδι μπαίνει μέσα φάνερα στεναχωρημένος καθώς την βλέπει ακριβώς στην ίδια θέση που την είχε αφήσει και χθες ... κουλουριασμενη σαν μωρό να κλαίει σιγάνα πνιγμένη μέσα στην θλίψη που εκείνος αδυνατεί να καταλάβει ...

"Lilith...σήκω κορίτσακι μου .." της ψελιζει κι εκείνη χωρίς καν να γυρίσει ανοίγει τα χείλη της ...

"Μην με λες έτσι ..." ψιθυρίζει σιγάνα και κλαίει ακόμα περισσότερο ...

Τα λόγια του της θυμίζουν ακόμα μια φορά εκείνον ... τα πάντα της θυμίζουν εκείνον ...

"Σε παρακαλώ πρέπει να φας ... Είσαι αδύναμη ..σε ικετεύω "της λέει ενώ την πλησιάζει ...

"Άνοιξε το συρτάρι Luke ..." του λέει σιγάνα κι εκείνος με την απορία Α το πρόσωπο του ζωγραφισμένη το ανοίγει για να αντικρύσει μέσα ένα μικρό λευκό κουτάκι ..

"Μην φοβάσαι ... άνοιξε το .." του λέει κι εκείνος με την προτροπή της το ανοίγει για να αντικρύσει μέσα του ένα πανέμορφο δαχτυλίδι ...

"Για μένα ήταν ..." λέει εκείνη ενώ βυθίζεται ακόμα περισσότερο στον σκοτεινό της κόσμο ...

"Lilith.... " της λέει σιγάνα

"Sssss μην μιλάς ... απλά φύγε Luke .." με την μάχη να χάνεται σηκώνεται από το κρεβάτι αφηνωντας το δαχτυλίδι με το κουτί ανοιχτό πλάι της ...

Σκύβει και δίνοντας της ένα φίλι στο μάγουλο φεύγει ενώ υπόσχεται στον εαυτό του το βράδυ να έρθει ξανά ... Δεν θα την αφήσει να χαθεί ...
Θα μείνει εκεί ..στήριγμα για όλα όσα έρχονται .. Για όλα όσα θα περάσει εκείνη μέχρι να σταθεί ξανά στα πόδια της ...

Με τον ήχο της πόρτας που κλείνει εκείνη σηκώνεται και κάθεται στο κρεβάτι ... αναγούλα γεμίζει τα σώθηκα της ενώ τρέχει προς το μπάνιο βγαζωντας το απόλυτο τίποτα ... Η κοιλιά της πονάει τρομερά αλλά δεν την ενδιαφέρει τίποτα ...

Για εκείνη κάθε φορά που κλείνει τα μάτια της υπάρχει μόνο η δική του εικόνα μέσα ... Κάθε φορά που αναπνέει θυμάται την ανάσα του που γέμιζε τα πνευμόνια της ...

Σκουπίζει τα χείλη της και ρίχνει λίγο νερό στο πρόσωπο της ...

Κοιτάζει τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της... ψάχνει απελπισμένα να δει την μορφή ρου πίσω της αλλά εκείνος πουθενά ...

Βγαίνει έξω ... κοιτάζει για λίγο τον ουρανό ... με μια βαθειά ανάσα γυρίζει και βάζει επάνω της ότι ρούχα βρίσκει μπροστά της .. φοράει στο χέρι της το δαχτυλίδι και ξέρει ακριβώς τι θέλει να κάνει ...

Κατεβαίνει κάτω αλλά τα πόδια της τρέμουν ... Για εκείνη όμως είναι ο μοναδικός τρόπος .. θέλει να πιει... θέλει να μην πονάει .. θέλει εκείνη την γλυκειά αίσθηση που την έκανε να ξεχάσει ακόμα και το όνομα της για λίγο ..

Το πάρτυ ήταν 5 λεπτά μακριά από την εστία της κι εκείνη περπατώντας σιγάνα έκανε την διπλάσια απόσταση μέχρι να φτάσει ...

Δεν άντεχε άλλο ... Δεν μπορούσε να αντέξει την απώλεια μέσα της ...

Φτάνει μπροστά από το σπίτι και κλείνει τα μάτια ... Τον βλέπει ξαπλωμένο μέσα στο φέρετρο και πνίγει τους λυγμούς της καθώς μπαίνει μέσα ... Παιδιά γελάνε γύρω της παντού ... κόσμος χορεύει αλλά εκείνη έχει έναν και μόνο σκοπό ... παίρνει ένα μπουκάλι από το μπαρ και πηγαίνει προς το κήπο ... είχε ακούσει ότι σε πάρτυ σαν αυτά τα χαπια κυριαρχούν...

Με το που  βγήκε έξω και αντικρύσε ακριβώς αυτό που έψαχνε πλησίασε και βγαζωντας ένα μάτσο χαρτονομίσματα απο την τσέπη της τα πέταξε μπροστά στα δύο παιδιά που ήταν καθισμένα ...κι εκείνα πιστεύοντας πως ήταν ακόμα ένα πρεζάκι σαν πολλά αλλά της έδωσαν το σακουλάκι με τα χαπια ...

Χαρούμενη ... ένιωσε χαρά στην ιδέα που γεννήθηκε μέσα της ... ήξερε ..

Χωρίς καν να φύγει από τον χώρο ανέβηκε διστακτικά προς τα επάνω δωμάτια του σπιτιού ...

Στην θέα της και ενώ πλέον όλοι ήξεραν ποια ακριβώς ήταν αφού τα κουτσομπολιά στην σχολή έδιναν και έπαιρναν ο Ben βγάζει το κινητό του τηλέφωνο σε μια προσπαθεία εξιλέωσης ... σε μια προσπαθεία να ηρεμήσει με την σειρά του την ψυχή του για τα όσα έκανε ... πληκτρολογει τον αριθμό του Luke ενημερώνοντας τον ου ο εκείνη βρίσκεται εδώ ... Πώς την είδε να ανεβαίνει επάνω ...με ένα μπουκάλι και με ένα σακουλάκι γεμάτο χάπια ...

Ανοίγει την πόρτα και βλέπει το άδειο δωμάτιο μπροστά της ... ξαφνικά ο πόνος που νιώθει στην κοιλιά την γονατίζει αλλά εκείνη δεν σταματάει...

Πίνει μια γουλιά από το ποτό το οποίο καίει τα σώθηκα της και σκουπίζοντας τα χείλη της παίρνει στα χέρια της μια ποσότητα χαπιών ... τα τοποθετει ένα ένα μέσα της ένω σε κάθε χάπι που βάζει στο στόμα της ρίχνει κι ένα δάκρυ για εκείνον ...

Έχοντας πλέον αρκετά ... πίνει μια μεγάλη γουλιά από το μπουκάλι και ξαπλώνει στο πάτωμα ...

Τρέχοντας να προλάβει ενώ τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα φέρνει στο μυαλό του εικόνες ...

Πώς την γνώρισε ...
Πώς την έκανε δική του ..
Πώς την έχασε ...

Βρίζει δυνατά καθώς φτάνει στο κτήριο .. Μέσα του αρνείται να την χάσει ξανά ...

Τρέχει επάνω ανοίγοντας κάθε πόρτα  που βλέπει μπροστά του ...

Την βρίσκει ...
Την κοιτάζει και μέσα του η καρδιά του σπάει σε χίλια κομμάτια , αδυνατώντας να πιστέψει το θέαμα που έχει μπροστά του . Μια κοπέλα γεμάτη ζωή να βρίσκεται πεταμενη ,ημιλιποθυμη και ημίγυμνη με την μπλούζα του Ian κι ένα σορτς  σε ένα άδειο δωμάτιο και όλα αυτά μέσα από δικές της επιλογές ... Μια κοπέλα που δεν έκανε λάθη βρίσκεται πλέον πνιγμένη μέσα σε αυτά και για την κατάντια της βάζει και τον εαυτό του μέσα ..

"Άνοιξε τα ματάκια σου μωρό μου σε παρακαλώ ... " της λέει με φωνή που τρέμει αλλά εκείνη δεν ανταποκρίνεται ...

"Τι πήρες ΓΑΜΩ ΤΗ ΖΩΗ μου μέσα .. τι ?" Παραμιλάει ενώ σκύβει και σηκώνει το κορμί της από το κρύο πάτωμα ...

Εκείνη ανοίγει δειλά τα μάτια της ,ενώ χωρίζει απαλά τα χείλη της προκειμένου να πάρει ανάσα .. ήξερε πως έπαιζε με την φωτιά όταν αποφάσισε μετά από τό αλκοόλ να πάρει και χάπια ... Και πλέον κάηκε .. καηκε σε μια φωτιά που άναψε η ίδια ... σε μια φωτιά που ήθελε να καει...

"Δεν το βλέπεις Luke ? Δεν έχω ελπίδα ... Δεν μπορω να ζήσω έτσι ... δεν με θέλει ο θεος... " τα λόγια της τρυπάνε τα αυτιά του και δεν αντέχει ... αφήνει απαλά τα δάκρυα του καθώς πέφτει στα γόνατα με εκεινη αγκαλιά... το σπίτι πλέον άδειο από το ξέφρενο πάρτυ , κρατάει μέσα του μόνο δύο ψυχές ...
Μια να παλεύει ...
Και μια να χάνεται ...

〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️

Το κορμί της πονάει ολόκληρο ... Ενώ ανοίγει τα μάτια της για να αντικρύσει ένα λευκό ταβάνι ... βάζει δύναμη και γυρίζει το κεφάλι της απαλά στο πλάι για να δει τον Luke να κοιμάται στην καρέκλα ...

Η ανάσα που παίρνει είναι καθαρά παρεχόμενη από σωληνάκια καθώς έχει αποφραχτει ο λαιμός της από το σοκ που υπέστη το κορμί της ...

Διασωληνωμενη και γεμάτη με απελπισία προσπαθεί να σηκώσει το χέρι της ... Ο Luke δίπλα της άγρυπνος φρουρός πετάγεται αμέσως όρθιος ...

"Μη !" Της φώναζει κι εκείνη ανοίγει δειλά τα χείλη της ...

"Φυγε ..." του ψιθυρίζει με όσα δύναμη έχει ...

"Ποτέ ξανά ..." της απαντάει

"Σε παρακαλώ ..." λέει εκείνη κοιτώντας τον στα μάτια ... μάτια που κάποτε είχε αγαπήσει ... είχε πονέσει γι αυτά τώρα τα βλέπει με αδιαφορία αφού μέσα της υπάρχουν μόνο του Ian ...

Εκείνος σηκώνεται επάνω... ξέρει πως όσο και να το παλέψει η μάχη χάθηκε ..Και το ποτέ ξανά γίνεται αυτόματα παρελθόν ...

"Να ξέρεις ... Δεν είσαι μόνη ..." λέει γεμάτος νόημα δείχνοντας την κοιλιά της ...

Τα δάκρυα της ξεκινάνε να τρέχουν πιο δυνατά ... πιο μεγάλα ...πιο καυτά στα λόγια του ...

Με ένα απαλό φίλι στα χείλη της την αποχαιρεταει σιωπηλά ενώ εκείνη του χαρίζει αδύναμα ένα χαμόγελο ...

Για εκείνον είναι το ευχαριστώ της ... Η λύτρωση της ... το τέλος του πόνου της ...

Με μία τελευταία μάτια ανοίγει την πόρτα και χάνεται στο διάδρομο ...

Μόνη της πλέον ... κοιτάζει από το παράθυρο τον ουρανό ... Ένα θαύμα μπροστά στα μάτια εμφανίζεται ...

Μέσα στον σκοτεινό ουρανό τα χρώματα από το ούρανιό τόξο φέρνουν λίγη από την μαγεία τους στην ψυχή της ... φέρνουν μνήμες που την γονατίζουν ... ξεσκίζουν την χαμένη ψυχή της ....

"Τελευταία φορά που αναπνέω χωρίς εσένα ...κι εγώ ... Και το παιδί μας .." ψελιζει χαμογελώντας και τραβάει τα σωληνάκια από την μύτη της ....

Το τελευταίο κεφάλαιο που ακολουθει αφιερωμένο με όλη την καρδιά μου σε όλες εσάς που με αγαπάτε μέσα από αυτό που κάνω και με στηρίζετε ...

Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου ...