Be aware of κεφάλαιο 2

"Αυτά που θα έρθουν δεν τα ξέρεις ...Μέσα σου όμως ελπίζεις να είναι καλύτερα .."

Με μόλις 1000 δολάρια στα χέρια της και μια βαλίτσα βρίσκεται πλέον συ ο χώρο αναμονής για την πτήση της . Οι γονείς της δεν ήρθαν καν στο αεροδρόμιο αφού θεωρούν πως η κόρη τους έδειξε ανυπακοή και κάτι τέτοιο δεν αρμόζει στην οικογένεια

Με τον αδερφό της για συντροφιά μάζεψε στην βαλίτσα τα κομμάτια της και έφυγε πλέον . Το μόνο που ξέρει είναι πως ξεκινάει δε ένα κολέγιο της Μασαχουσέτης και όλα τα χαρτιά της είναι τακτοποιημένα αφού ο πατέρας της έχει αρκετές διασυνδέσεις όλα γίνανε γρήγορα .

Ο κόσμος στο αεροδρόμιο είναι αρκετός ,εκείνη χαζεύει τα παιδάκια που γελάνε χαρούμενα ενώ εκείνη μέσα της πνίγεται . Πόσο πολύ θα ήθελε να νιώσει έστω και λίγη από αυτη τη χαρά που αισθάνονται ..

Κρατάει την βαλίτσα καθώς στα μεγάφωνα ανακοινώνεται πως η πτήση της αναχωρεί και οι επιβάτες πρέπει να προσέλθουν στην υποδοχή .

Με ένα κενό βλέμμα γυρίζει για να δει τον απογοητευμένο αδερφό της να στέκεται πίσω της

"Αυτό ήταν Τζέικομπ.. φεύγω .." ψιθυρίζει καθώς τα μάτια της βουρκώνουν

"Μην στεναχωριέσαι ρε χαζό .. θα έρχομαι να σε βλέπω και εκτός αυτού για το οικονομικό μην σε απασχολεί.  Θα προσπαθήσω να σου στέλνω κι εγώ λεφτά " εκείνος προσπαθει να την κάνει να νιώσει καλύτερα αλλά δύσκολα τα πράγματα ..

"Ξέρεις ότι δεν θέλω . Θα μείνω στις εστίες και απλά θα βρω δουλειά δεν είναι κανένα παιδάκι Τζέικομπ απλά .. απλά νιώθω τόση θλίψη για την αντιμετώπιση ιδιαίτερα της μαμας .. Πώς μπόρεσε . " τα λόγια της σπασμένα αλλά απαγορεύει στον εαυτό της να δείξει κάποιο μεγαλυτερο συναίσθημα

"Δεν ξέρω Λίλιθ .. Δεν ξέρω .  Απλά πρόσεχε εκεί που πας καλά ? Σαγαπαω .." με μια δυνατή αγκαλιά τραβάει την αδερφή του κοντά χαρίζοντας της ένα φιλι στα μαλλιά ..

Το δάκρυ που κρατούσε έπεσε ..Εκείνη όμως το σκούπισε πριν το δει ο αδερφός της ..

"Αντίο ..."ψελισε και γύρισε την πλάτη της προχωρώντας προς το διάδρομο ...

Πλησίασε την υπάλληλο και έδωσε τα χαρτιά της μετά αι τον απαραίτητο έλεγχο μπήκε επιτέλους στο αεροπλάνο που θα άλλαζε τη ζωή της ...

Πότε της δεν είχε φύγει εκτός , κολλημένη πάντα στο οπισθοδρομικό σπίτι της για μια στιγμή ένιωσε μέσα της την ελπίδα πως ίσως .. Ίσως το λάθος το έχουν οι γονείς της και όχι αυτή .. κάθισε στην θέση της και ένιωσε τον κραδασμό από τις ρόδες καθώς το αεροπλάνο ξεκινούσε να  αναπτυσει ταχύτητα .. Ένας αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη της ενώ άχνα άφησε ένα χαμόγελο να κάνει την εμφάνισή στο όμορφο αλλά ταλαιπωρημένο πρόσωπο της ... Για εκείνη η όμορφο δεν είχε σημασία η έτσι έμαθε τέλος πάντων όμως αν την έβλεπε κάποιος σίγουρα δεν θα μπορούσε να βγάλει εύκολα την εικόνα της από το μυαλό του .

Τα μακριά κάστανα μαλλιά της σε συνδυασμό με τα μεγάλα απόκοσμα πράσινα μάτια της εδεναν  αρμονικά  σε ένα πρόσωπο γεμάτο όμορφες γωνίες .. τα πλούσια σαρκωδη χείλη της ήταν ένα ακόμα χαρακτηριστικό που την έκανα να ξεχωρίζει.. Αυτή η κοπέλα ήταν πραγματικά εξωτικά πανέμορφη και δεν το καταλάβαινε ..

Έκλεισε τα μάτια καθώς τα σύννεφα κάνανε πλέον την εμφάνισή τους .. πάντα φοβόταν τα ύψη και το γεγονός πως πρώτη φορά μπαίνει σε αεροπλάνο παρά τα 20 της χρόνια την τρόμαζε αρκετά ...

Ο Μορφέας όμως φρόντισε να πάρει τον φόβο της τυλίγοντας την σε έναν γλυκό ύπνο. . Παίρνοντας μακριά τις έγνοιες και όλα τα αρνητικά συναισθήματα ...

................

"Η πτήση φτάνει στο τέλος της . Σας ευχαριστούμε που επιλέξατε την London Airlines και σας εύχομαστε μια όμορφη διαμονή . Παρακαλώ δέστε τις ζωνες σας καθώς θα προσγειωθουμε σε λίγα λεπτά ."
Η φωνή του πιλότου την αναγκάζει να ανοίξει τα μάτια της ...

Κοιτάζει το ρολόι της και το ρυθμίζει στην ώρα της Μασαχουσέτης ενώ το αεροπλάνο ξεκινάει να προσγειώνεται .. ανάμεικτα συναισθήματα την κατακλύζουν. Άραγε θα καταφέρει να ενσωματωθεί σε μια ήδη δομημένη κοινωνία όπως το Πανεπιστήμιο ?θα βρει άραγε κάποιον να μπορεί να μιλάει ?

Με σκέψεις πολλές να τριγυρίζουν το μυαλό της το αεροπλάνο επιτέλους προσγειώνεται και ο κόσμος αρχίζει να κατεβαίνει ... καθώς βγαίνει έξω η ζέστη την χτυπάει απευθείας στο πρόσωπο αναγκάζοντας την να βγάζει την απλή γκρι πλεκτη ζακέτα που λατρεύει .

Βγάζει από το μικρό τσαντάκι τα χαρτιά με τις διευθύνσεις που ήταν το μονο που τις δώσανε στο σπίτι μαζί με ένα φάκελο που ειχε μέσα τά πρώτα και μοναδικά λεφτά της .

Παίρνει την βαλίτσα ενώ προσπαθεί να ενσωματωθεί στο πληθος κόσμου που περιμένει στην ουρά για ταξί ...

Ένα απότομο σπρώξιμο έρχεται κι εκείνη πέφτει στο πάτωμα ... γυρίζει για να δει μια παρέα αγοριών να την κοιτάνε και να γελάνε ..

"Μια συγνωμη θα ήταν αρκετή ξέρετε" λέει καθώς σηκώνεται αλλά ο ένας από αυτούς την πλησιάζει ..

"Σε θιξαμε κι όλας μικρή ?Δεν κοιτάς τα χαλιά σου μιλάς και από πάνω .."τα λόγια του σκληρά σαν τα χαρακτηριστικά του ..

Καστανά ανοιχτά μακριά  μαλλιά πλαισιώνουν τον κεφάλι του που είναι ξυρισμένο από από το πλάι .. οι γωνίες του προσώπου του δυνατές κράτα με δύο πλούσια χείλη ενώ τα γκριζοπρασινα χαοτικά του μάτια την κοιτάνε γεμάτα αηδία ...Στον λαιμό αλλά και στα χέρια του όμορφα σχεδιασμένα με μελάνι σχέδια προσδίδουν σε αυτόν τον άντρα μια τρομακτική δόση ομορφιάς ... σκοτεινή .. 

τα ρούχα της πλέον λερωμένα αλλά κανείς δεν νοιάζεται ..

"Είσαι γουρούνι..."λέει εκείνη σηκωμένη πλέον αλλά αυτός Γελάει

"Αυτό είναι το καλύτερο σου ?" Της απαντάει ενώ εκείνη προσπαθεί με νύχια και με δόντια να βρει την αυτοσυγκράτηση που έμαθε τόσα να έχει για να μην ανοίξει κι άλλο το στόμα της

Γυρίζει την πλάτη της προς εκείνον για να φύγει αλλά εκείνος την αρπαζει απότομα από το μπράτσο γυρνώντας την προς το μέρος του ..

Η απόσταση που τους χωρίζει είναι ένα μόλις εκατοστό και για εκείνη είναι η πρώτη φορά που έρχεται σε κοντινή επαφή με κάποιον άντρα .. Η καρδιά της χτυπάει υπερβολικά δυνατά και η ανάσα της τρέμει μέσα στο στήθος της που ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό ...

"Εμένα δεν θα μου γυρνάς την πλάτη κατάλαβες ?" Η ανάσα του χτυπάει καυτή το πρόσωπο της γεμίζοντας την με μυρωδιές δυόσμου και τσιγάρου ...παράλληλα εκείνος έχει μπροστά του τα μάτια της να τον κοιτάζουν βουρκωμένα πλέον .. 

"Άφησε με ..." ψελιζει καθώς τραβαει το χέρι της ...

"Φρόντισε να μην σε πετύχω πουθενά μικρή μυξοπαρθενα ... " της λέει εκείνος καθώς πετάει με μανία το χέρι της προς τα κάτω ...

Απομακρύνεται από εκείνη γελώντας με τους φίλους του ενώ η Λίλιθ μένει πάγωμενη από την επαφή αυτή ...

Κάτι μέσα της σκιρτισε... Κάτι μέσα της νευρίασε.. πήρε την πεταμενη της βαλίτσα και σταμάτησε το πρώτο ταξί που είδε όπως όπως μπαίνοντας μέσα ...

Έδωσε την διεύθυνση και επιτέλους ένιωσε προστασία ...

Μα ποιος νόμιζε ότι είναι αυτος τέλος πάντων .. Και με ποιο δικαίωμα την έπιασε έτσι ? Μέσα της ελπίζει απλά να έφευγε από αυτό το μικρό μέρος χωρίς να χρειαστεί να τον ξαναδεί ποτέ της ....