Be aware of κεφάλαιο 5

Κι αν νιώθεις πως πνίγεσαι μην πιαστείς από το πρώτο χέρι που θα σε απλωθεί σε σένα ... Ίσως αυτό σε βουλιάξει ακόμα περισσότερο "

Τρεις μέρες τώρα δεν βγαίνω από το δωμάτιο μου ... Και γιατί να βγω άλλωστε ?οι γρατζουνιές στο πρόσωπο μου φωνάζουν ακόμα όσα γίνανε και δεν έχω καμία όρεξη να έρθω πάλι αντιμέτωπη μαζί τους .

Η νοσοκόμα μου έδωσε μια αλοιφή καθώς μερικές ήταν βαθιές και δεν ήθελε να μολυνθούν τα τραύματα αλλά έτσι όπως είμαι ούτε καν μπήκα στο κόπο να την πάρω . Το μόνο που έκανα ήταν να ενημερώσω πως θα λείψω λίγες μέρες από την σχολή αλλά και πάλι είχα κάλυψη τον καθηγητή που με βοηθήσε.

Ευτυχώς έχω υπολογιστή στο δωμάτιο και κοιτάω για δουλειά ,όχι πως μου είναι εύκολο καθώς οι μόνες θέσεις εργασίας που υπάρχουν εδώ πέρα είναι αυτές της σερβιτόρας και μόνο μια για την βιβλιοθήκη . Έστειλα φυσικά το βιογραφικό μου στην θέση για την βιβλιοθήκη και απλά περιμένω απάντηση από χθες .

Ο ουρανός εξω είναι ντυμένος στα μαύρα από το πρωί και βρέχει όλη μέρα σήμερα . Σηκώνομαι από το γραφείο και ανοίγω λίγο την θέρμανση καθώς πλέον το κρύο αρχίζει και τρυπάει τα κόκαλα μου . Όσο και να ντυθώ ζεστά για να κάνω οικονομία αυτή τη στιγμή το μο ο που με νοιάζει είναι να ζεσταθω ..

Βέβαια χθες μίλησα με τον αδερφό μου επιτέλους και μου είπε να μου στείλει κάποια χρήματα αλλά αρνήθηκα .. Δεν θέλω τίποτα από κανέναν ..θα τα καταφέρω ...

Ανοίγω το συρτάρι και βγάζω ένα ακόμα ζευγάρι κάλτσες .. πλέον το δωμάτιο μου μοιάζει ανθρώπινο καθώς τρεις μέρες τώρα το φτιάχνω όσο μπορώ προς τα γούστα μου .

Η οθόνη του κινητού αναβοσβήνει .. Ο ήχος δεν ακούγεται και υποθέτω πως ίσως χάλασε .. το σηκώνω όμως αν και ο αριθμός που με κάνει είναι άγνωστος για εμένα

"Παρακαλώ ?" Λέω όσο πιο απλά μπορώ

"Καλησπέρα είστε η δεσποινίς Λίλιθ ?" Η φωνή που ακούω είναι αντρική .. Ίσως θα μπορούσα να την κατάταξω στην ηλικία των 25 περίπου .. 

"Η ίδια "λέω και μέσα μου εύχομαι απλά να είναι για την δουλειά ..

"Από την κεντρική βιβλιοθήκη σας καλώ . Μόλις κοίταξα το βιογραφικό σας και μπορώ να πω πως αφού σας ενδιαφέρει και η φιλοσοφία αν θέλετε να έρθετε από δω να μιλήσουμε για την θέση " στα λόγια του η καρδιά μου πεταριζει ..  προσπαθώ να κρύψω την χαρά μου και να μιλήσω πιο σοβαρά

"Φυσικά και το ρωτάτε ?πείτε μου απλά ποτέ σας βολεύει"
Και ναι !!!! Τα κατάφερα !!! Κάλλιστα θα μπορούσα να τσιριζω από χαρά αλλά κρατήθηκα !!

"Εμ ... Η αλήθεια είναι πως με βολεύει τώρα αν και ο καιρός δεν είναι και τόσο καλός .."
ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΧΕΖΕΙ ΤΟ ΚΑΙΡΌ ΆΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ ??? ΜΙΛΆΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΆ !!!!

"Μα τι λέτε δυο βήματα ειμαι .. εξάλλου δεν θα λιωσω κι όλας .. σε λιγάκι θα είμαι εκεί " λέω και κλείνουμε το τηλέφωνο

Τρέχω προς την ντουλάπα γιατί μέσα μου ξέρω ότι θα παγωσω... έξω έχει ψοφο και Η απόσταση μπορεί να είναι μικρή αλλά εγώ ήδη κρυώνω .. φοράω ένα αρκετά ζεστό πουλόβερ και το τζινακι μου και πιστεύω θα ειμαι καλά .. Και μόνο στην ιδέα να δουλέψω και να ξεφύγω λίγο από αυτό που κάνω τόσες μέρες απλά χαίρεται η ψυχή μου

Παίρνω το μπουφάν και το κασκόλ τσάντα κλειδιά και φεύγω ...

Έξω δεν κυκλοφορεί κανένας .. πάλι καλά .. περνάω το δρομάκι που οδηγεί από τις εστίες στην βιβλιοθήκη και σε λιγότερο από 10 λεπτάκια ειμαι ήδη εκεί . Βέβαια ρίχνει αρκετά έξω αλλά πάλι καλά δεν φυσάει για να γίνω χάλια .

Μπαίνω στο κτήριο και η μυρωδιά από τα βιβλία μου τρυπάει τα ρουθούνια .. Πόσο μου αρέσει αυτό το συναίσθημα ..

Προχωράω προς την υποδοχή και μια κοπελίτσα κάθεται μόνη της παίζοντας με το κινητό της

"Συγνωμη .. "λέω διστακτικά και εκείνη με κοιτάζει

"Μπορώ να σας βοηθήσω ?" Απαντάει

"Για την ακρίβεια ήρθα για την θέση εργασίας με περιμένουν .. Μπορείτε να μου δείξετε το γραφείο ?"

Εκείνη χαμογελάει

"Επιτέλους !!! 3 μήνες άνθρωπος δεν ήρθε και όσες ήρθαν μόνο για την βιβλιοθήκη δεν έκαναν .. εμ .. δυγμωνη που ρωταω αλλα τι επαθ το προσωπο σου ? " λέει και ξεκινάει να περπατάει προς  το μεγάλο διάδρομο ενώ περιμένει απάντηση

"Έπεσα .." λέω απλα 

Την ακολουθώ και σε λίγο φτάνουμε έξω από το γραφείο .. χτυπάει και μπαίνουμε .. 

Μέσα κάθεται ένας αντρας όπως καλά κατάλαβα αλλά πλέον μπορώ να πω πως η φωνή του ξεγελάει καθώς μοιάζει με 30 ..

"Καλώς την" λέει αφού με καταλαβαίνει αμέσως

Κάθομαι και αρχίζουμε να συζητάμε για τα απαραίτητα και τις ώρες βέβαια δεν τολμω να ρωτήσω για τις απολαβές ακόμα .. Όπως και να έχει πιστεύω θα είναι αρκετές

Μια ώρα πέρασε και η κουβέντα μας έχει ξεφύγει τελείως σε επίπεδο .. πλέον μιλάμε για διάσημα έργα συγγραφέων και γελάω μαζί του είναι η αλήθεια καθώς είναι εξαιρετικά συμπαθητικός . Βέβαια δεν παρέλειψε να με ρωτήσει κι εκείνος για τα σημάδια αλλά είπα ότι ακριβώς και σε εκείνη τη κοπέλα .. Πώς απλά έπεσα

Ο ήχος από το μπουμπουνιτο που ακούγεται όμως μας βγάζει από την συζήτηση ...

"Ίσως είναι καλύτερα να πηγαίνω Στιβ χάρηκα πολύ και ειλικρινά ευχαριστώ .. Από αύριο θα είναι ήδη στο πόστο μου. "του λέω και σηκώνομαι ..

"Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς για κάτι εσύ .. ίσα ίσα χαίρομαι να έχω ένα τέτοιο μυαλό εδώ μέσα ." Λέει ευγενικά και σηκώνεται

κάνουμε την απαραίτητη χειραψία και  βάζω πάλι το μπουφάν .. έξω ο καιρός πραγματικά είναι χάλια ... πλέον φυσάει αρκετά και ξέρω πως δεν θα καταφέρω να φτάσω στεγνή στην εστία ..

Ανοίγω την ομπρέλα μου και προσπαθώ να την κρατήσω σταθερή καθώς προχωράω προς το δασάκι για να μην βρεχομαι τόσο πολύ .. Ίσως κάτω από δέντρα να κόβει περισσότερο ..

Και είχα δίκιο φυσικά ... τα φύλλα είναι τόσο πυκνά από τα τεράστια αυτά δέντρα που αν δεν φυσούσε τόσο σίγουρα το χώμα θα ήταν στεγνό ..

Γέλια ακούγονται και τρομάζω .. Ποιος διάολος είναι εδώ έξω με αυτό το καιρό γαμωτο ? Κάτι μέσα μου λέει πως δεν θα είναι για καλό ..

Προχωράω και οι φωνές μεγαλώνουν ...

"Κοίτα ποιος μας έκανε την τιμή να βγει από την τρύπα του .." αναγνωρίζω την φωνή του .. Είναι αυτός ο Jason
ΦΤΟΥ ΣΟΥ!!! Από όλο τον κόσμο έπρεπε να είναι αυτός ρε γαμωτο ?

Δεν γυρίζω και αυξανω το βηματισμό μου αλλά ακούω πίσω μου και τον δικό του ... Και δεν είναι μόνος σίγουρα ..

Με μία απότομη κίνηση με πιάνει και με τραβάει ρίχνοντας με στο χώμα .. τα ρούχα μου γεμίζουν λάσπες κι εκείνος γελαει από πάνω μου ... Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση δεν είναι αυτό ...

Πίσω του ακριβώς στέκονται και με κοιτάζουν δυο γκριζοπρασινα μάτια .. Δύο μάτια που την πρώτη μέρα που ήρθα με καλωσόρισαν με τον χειροτερο τρόπο ... εκείνος είναι ..

Είναι ο τύπος που είδα στο αεροδρόμιο ...
Ω Θεέ μου !!!

Καθώς οι ματιές μας κλείδωνουν και με αναγνωρίζει τραβάει ένα σπρώξιμο στον ηλίθιο μαλακά που στέκεται από πάνω μου και ενώ εκείνος τον κοιτάζει παράξενα έρχεται προς το μέρος μου ...

Πλέον παίρνει την θέση του άλλου αλλά το μόνο που κάνει είναι να με κοιτάζει ...

"Δεν σου είπα να φροντίσεις να μην σε ξαναδώ ?" Είναι το μόνο που λέει και ο άλλος πετάγεται

"την ξέρεις ρε? Αυτή είναι που σου έλεγα πως έδειρε η Gabi !! Δες την μούρη της !!" Λεει και με δείχνει γελώντας

Ο άλλος όμως γυρίζει και τον στραβοκοιταει .. Και μόνο στη μάτια του σαν υπάκουο σκυλί ο Jason χαμηλώνει το κεφάλι και μαζεύεται ... τι διάολο ?? Πόσο πιο χειρότερος μπορεί να είναι για να τον φοβάται αυτός που θεωρούσα πως είναι  ήδη ο πιο τρομακτικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ..?

"Βλέπω πολύ καλά την δουλειά της .. αν και .. Ίσως λείπει κάτι ακόμα .."λέει και με πλησιάζει απειλητικά ενώ εγώ  σέρνομαι κυριολεκτικά προς τα πίσω πάνω στις λάσπες ...