Deadly sins 16ο κεφάλαιο

Ψάξε με ... βρες με και σωσε με ...
Πεθαίνω... πεθαίνω κι εσύ δεν είσαι πουθενά αγάπη μου .... "

1 μήνα μετά....

Κάτι παγωμένο πέφτει απότομα επάνω μου και πετάγομαι... νιώθω αυτόματα βρεγμένη...κρυωνω...

Εκείνος γελάει μπροστά μου ..

Από εκείνη τη μέρα όμως ειμαι νεκρή και πλέον δεν με νοιάζει τίποτα...

Flashback  1 μήνα πριν

Η πόρτα ανοίγει και ένας κύριος μπαίνει μέσα μαζί με  με το Σταύρο...

Φοράει κουστούμι...

Ο Σταύρος με πλησιάζει... μου κανει νόημα πως αν μιλήσω θα σκότωσει.. Όχι εμένα όμως.. ξέρει πως για μένα θα ήταν δώρο... το όνομα του Άγγελου βγαίνει σιγάνα από τα χείλη του .. κι εγώ... Εγώ απλά δεν θα ακούω να ποτέ τον άντρα που αγαπάω... Γιατί πλέον τα ξέρω όλα... Μια μέρα που με πηδούσε ο καριολης μου είπε πως όλα ήταν στημενα ... Μου είπε επίσης και τι έκανε... Και πλέον ξέρω.. εδώ πως ο Άγγελος νομίζει πως είμαι μια πουτανα .. Πώς  έφυγα από το σπίτι...

Αλλά δεν πειράζει..Εγώ ξέρω και αυτό μου φτάνει... Και ποτέ..μα ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι για να τον βλαψω... Τον δικαιολογώ στα πάντα...
Τον αγαπάω....

Δεν λέω τίποτα λοιπόν... Ο άντρας ανοίγει μια βαλίτσα και αμέσως μετά έρχεται... Μου ανοίγει τα πόδια... ζητάει ζεστό νερό.. εκείνο έρχεται και με καθαρίζει...

Βγάζει εργαλεία και είναι ανάμεσα στα πόδια μου 30 ολόκληρα λεπτά... τα μετράω... μετράω από μέσα μου κάθε δευτερόλεπτο..

Αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν αυτά που θα άκουγα... Αυτά που θα έμεναν βαθειά χαραγμένα μέσα μου ... Αυτή η αίσθηση της οδινης... της απελπισίας... το κρύο που τυλιγει τη καρδιά σου και πεθαίνεις... σβήνεις...χάνεσαι...

.....:"Η κοπέλα απέβαλε....Ο κόλπος είναι γεμάτος πληγές... χρειάζεται ανάρρωση... "

Δεν ξέρω τι είπε μετά... έμεινα μόνο σε ένα πράγμα... απέβαλε... είχα μέσα μου το μωρό μας ... το μωράκι μας ... Την αθώα αυτή ψυχή που πλέον ανήκει στους ουρανούς ψηλά... δάκρυα κάνουν την εμφάνισή τους ....
"ΤΟ ΜΩΡΌ ΜΟΥ!!!" ουρλιάζω...Και χτυπιεμαι.... Όμως  εκείνος μου καρφώνει κάτι και σβήνω...κοιμάμαι...

Τέλος flashback

Εκείνος με κοιτάζει ακόμα.. Έχει να με αγγίξει αρκετό καιρό..απο τότε που έφυγε εκείνος ο γιατρός δεν ξαναήρθε.. Μόνο φαγητό μου φέρνανε..

Σταύρος:"Δεν νομίζεις πως αρκετά σε άφησα?? "

Λέει και βγάζει την ζώνη του... αν μπορούσε κάτι να με χαρακτηρίσει είναι το απόλυτο κενό...

Είμαι κενή..νεκρή.. διαλυμένη... ας κάνει ότι θέλει.

Σταύρος:"Δεν θα αντισταθείς??" Λέει και νευριάζει... τσιτωνει.. Αυτό θέλει ο καριολης να παρακαλαω...

Sky:"ποτέ ξανά.... έχεις μπροστά σου ένα πτώμα.. Κάνε ότι διάολο θέλεις..." λέω και γυρίζω το κεφάλι μου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο...
"Ξέρεις? Όταν σε φίλησα...προσπάθησα πολύ να νιώσω..Αλλά Ένα μήνα πριν με είχε φιλήσει εκείνος..Και Ξέρεις κάτι?? Ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι θα τον φτάσεις ποτέ... ΠΌΤΕ!!!!" Φωναζω τα τελευταία λόγια μου έτοιμη να νιώσω τα χτυπήματα του που δεν αργούν να έρθουν.. γεμάτος κακιά.. μίσος... αρχίζει και με δέρνει ανελέητα με τη ζώνη... Την πετάει.. έρχεται επάνω στο κρεβάτι και πλέον με χτυπάει με τα χέρια  ..γροθιές.. σφαλιάρες... εκτοξεύονται με απίστευτη μανία επάνω μου ...

Δεν αντιστέκομαι καθόλου..Ούτε καν τα χέρια μου βάζω μπροστά... νιώθω το πρόσωπο μου  να πάλλεται
Από τις πολλές γροθιές ενώ με τα μισανοιχτα πλέον μάτια μου κοιτάζω τα ματωμένα χέρια του ...

Σταύρος:"ΜΊΛΑ ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ !!!"

Λέει και με πιάνει από το κεφάλι ταρακουνωντας με επάνω στο κρεβάτι...

Sky :"εύχομαι... να σαπίσεις στην κόλαση..." λέω μόνο και φτύνω τα αίματα που απειλούν να πνίξουν το λαιμό μου...

Εκείνος σηκώνεται από πάνω μου... ανοίγει την πόρτα και ακούω βήματα... Πρέπει να είναι σύνολο 2 ακόμα...

Πέφτουν επάνω μου ...

Sky:"Άγγελε...." μουρμούριζω...Και η σφαλιάρα έρχεται...

Σταύρος:"Δεν θα σε σώσει οθτε εκείνος ούτε κανένας... "

Τα χέρια τους βίαια επάνω στο κορμι μου ... κουμπιά αλλά και φερμουάρ που ανοίγουν ακούγονται στο δωμάτιο...

Τα πόδια μου ανοίγουν...

Σταύρος:'Εγώ πρώτος !!!" Φωνάζει και οι άλλοι κάνουν στην άκρη...

Έρχεται και με φτυνει ... φτύνει και τα χέρια  του αλειφωντας με αυτά το μόριο του ... περνάει τα χέρια του επάνω από την περιοχή μου και μόλις φτάνει στην είσοδο μου την ανοίγει με τα δάχτυλα... παίρνει φορά και μπαίνει μέσα μου σκίζοντας με από το πόνο... Μια κραυγή... Μια κραυγή μόνο φεύγει από μέσα μου ... Που ακούει στο όνομα του ...

Δεν είναι εδώ... Δεν με βρήκε... Δεν με εσωσε.. Και πλέον..πλέον δεν με αγαπάει... πέθανα για εκείνον κι εγώ εδώ πεθαίνω για αυτόν... πεθαίνω για μας ... Για το μωρό μου ... Για την ζωή που θα θελα να ζήσω... Για την ζωή που άρπαξαν με την βία από μέσα μου ... πεθαίνω για εκείνο το μικρό κοριτσάκι που ήμουν κάποτε... Που μεγάλωσε και πέθανε ξανά και ξανά μέσα της ...

Σταύρος:"ελάτε!!!!" Προστάζει και με την σειρά τους ένας ένας έρχονται και μπαίνουν μέσα μου καταστρέφοντας ακόμα μια φορά όλη μου την ύπαρξη...  ταρακουνιεμαι νεκρή επάνω σε ένα κρεβάτι ενώ αυτά τα κτηνοι με σκοτώνουν...

Αλλά εμένα δεν με νοιάζει.. Γιατί?? Γιατί το μικρό μου αγγελάκι θα με περιμένει εκεί ψηλά... το μικρό μου το μωράκι θα μου δώσει την αγκαλιά του για να κρύψω μέσα της όλη μου την γύμνια... θα με αγαπάει... και θα μπορώ να το προσέχω όταν θα πάω δίπλα του ... το πήραν από μέσα μου αλλά όχι πια ... το νιώθω.. το ξερω πως θα σύντομα θα είμαστε μαζι ...θα βρω επιτέλους αυτό που λαχταράω... Την γαλήνη....

Άγγελος pov

Κοιτάζω γύρω μου τα πεταμένα μπουκάλια... τόσοι μήνες κι εγώ ακόμα δεν μπορώ να το διαχειριστώ.. Την έχω ψάξει παντού αλλά δεν είναι πουθενά...

Η πόρτα χτυπάει... μαζεύω τα κομμάτια μου και κατεβαίνω κάτω...  όποιος και αν είναι θα τον στείλω στο διάολο...

Ανοίγω την πορτα αλλά... Δεν ..

ΤΙ ΔΙΆΟΛΟ!!!!

Η πουτανα είναι μπροστά μου .. Αλλά δεν είναι αυτό...

Η ... Η κοιλιά της ..Είναι.. ΘΕΕ ΜΟΥ!!!

Νιώθω τον κόσμο γύρω μου να πεθαίνει μαζί με μένα...

Βάσια:" και από δω ο μπαμπάς σου αγάπη μου " λεει και χαϊδεύει την κοιλιά της ....