Be aware of κεφάλαιο 8

"Πώς να εμπιστευθεί κάνεις ένα λιοντάρι που του υπόσχεται πολλά όταν πριν λίγο ήταν έτοιμο να τον φάει ?" 

Αισθάνομαι το κεφάλι μου να πονάει υπερβολικά πολύ αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ ... Κάτι βαραίνει τα μάτια μου ενώ προσπαθώ να σηκώσω το χέρι μου για να δω τι είναι χωρίς επιτυχία ... 

Είμαι αδύναμη και το ξέρω πολύ καλά αλλά πως γίνεται το μόνο που θυμάμαι να είναι εκείνος ?Δεν γίνεται ...σίγουρα κάτι άλλο συμβαίνει 

Βάζω όση δύναμη έχω και σηκώνω το ένα μου χέρι προς το πρόσωπό  καθώς ανακαλύπτω πως υπάρχει μια βρεγμένη πετσέτα επάνω στο μέτωπο μου καλύπτοντας ελαφρά και τα μάτια μου μαζί ... 

Κάποιος υπάρχει όμως στο δωμάτιο ...

Ακούω βήματα να με πλησιάζουν ... 

"Μην σηκωθείς !" Η φωνή που ακούω μοιάζει οικεία ..μου προκαλεί όμως ένα συναίσθημα τρόμου ...

"Που βρίσκομαι ?" Ψιθυρίζω καθώς δεν έχω δύναμη να μιλήσω πιο δυνατά 

"Σπίτι μου είσαι... απλά χαλάρωσε να δω ξανά τις πληγές σου " ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω αν είναι πραγματικά εκείνος αλλά δεν μπορώ . 

Ένα ξαφνικό τσούξιμο στα χείλη με κάνει και τεντώνω το σώμα μου ενώ η μυρωδιά του οινοπνεύματος απλώνεται παντού στον χώρο που βρίσκομαι . 

Αισθάνομαι το βάρος να φεύγει από τα μάτια μου και καταλαβαίνω πως η πετσέτα που έπιανα πριν πρέπει να έχει φύγει ,βρίσκω ευκαιρία και κάνω ακόμα μια προσπαθεία να ανοίξω επιτέλους τα μάτια μου , τα καταφέρνω αλλά το θέαμα που αντικρύζω απλά με σοκάρει ..  πως είναι δυνατόν γαμωτο ? 

"Εσύ... " λέω και το κορμί μου αντιδράει αυτόματα στην εικόνα τρέμοντας

"Μην με φοβάσαι δεν θα σε πειράξω...Θέλω απλά να σε καθαρίσω ξανά . " λεει ενώ κρατώντας ένα κομμάτι πανί και ένα βαμβάκι καθαριζει το πρόσωπό μου ... 

"Γιατί ?"είναι η μόνη λέξη που βγαίνει από τα χείλη μου καθώς αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένας λόγος που θα με κάνει να πιστέψω ότι αυτός ο άντρας μπροστά μου λέει αλήθεια και δεν αποσκοπεί σε κάποιου είδους εξευτελιση ξανά ... 

"Γιατί το θέλω... Και τώρα χαλάρωσε και απλα άφησε με να κάνω αυτό που πρέπει. "Παραδίδω τον εαυτό μου σε εκείνον αφού δεν έχω και πολλές επιλογές . Δεν ξέρω καν που βρίσκονται τα πράγματα μου και ξέρω ότι δεν πήγα ούτε στη βιβλιοθήκη για δουλειά .... 

Με τα δάχτυλα του να τριγυρνάνε πλέον σε όλο το πρόσωπό μου μια αίσθηση απλώνεται μέσα μου πρωτόγνωρη για μένα ... νιώθω ωραία αλλά δεν ξέρω καν τι είναι ... 

"Και τώρα έλα να σε βοηθήσω να κάτσεις καλύτερα ... Ίσως πονέσεις λίγο στην κοιλιά αλλά θέλω να είσαι δυνατή καλά ?" Λεει και γνεφω θετικά 

Τοποθετεί τα χέρια του κάτω από τα μπράτσα μου ενώ βάζει δύναμη σηκώνοντας με ελαφρά προς τα πάνω . Περνάει το ένα του χέρι γύρω μου και με το άλλο προσθέτει ένα μαξιλάρι στην πλάτη μου . 

Ο πόνος είναι απίστευτος και εικόνες από τις κλωτσιές που δέχτηκα έρχονται στο μυαλό μου ... Χωρίς να το θέλω τα μάτια μου θολώνουν ..βουρκωνω ... 

"Σςςςς πέρασε ... Όλα θα φτιάξουν ήρεμησε απλά έχεις δύο μεγάλες μελανιές στην κοιλιά σου πι οποίες θα σε ταλαιπωρούν για λίγες μέρες ακόμα . Και τώρα σαν καλό κορίτσι θέλω απλά να μην κουνηθείς έτσι ώστε να μπορέσω να σε ψιλαφισω λιγάκι καλά ?" 

Δεν ξέρω τι γνώσεις έχει αυτό το παιδί αλλά για ακόμα μια φορά δεν έχω επιλογή από το να υπακούσω..

Σηκώνω απαλά την μπλούζα ...

Για μισό λεπτό !!! 

Αυτή η μπλούζα δεν είναι δικιά μου !!! 

Το βλέμμα μου πέφτει στο παντελόνι που φοράω .. Ο ΧΡΙΣΤΌΣ !! 

"Με άλλαξες ???" Πλέον η φωνή βγαίνει πιο δυνατή αν και πονεμένη αλλά η επιθυμία να του σπάσω απλά τα μούτρα μόλις γεννήθηκε μέσα μου ..θεε μου .. τι ντροπή ..

"Και τι να έκανα δηλαδή ? Να σε άφηνα μέσα στα αίματα και στα χώματα ?" Λεει με ύφος καρδιναλίων θελωντας να υπερασπιστεί τον εαυτό του . 

Αναστενάζω χωρίς να πω κουβέντα και υπακούω στα λόγια του σηκώνοντας την μπλούζα που υποθέτω είναι δικιά του 

"Καλο κορίτσι.. Και τώρα θεκω να σηκώσεις τα χέρια σου αν μπορείς ψηλά και να πάρεις μια βαθειά ανάσα .." 

Προσπαθώ να το κάνω αλλά πονάω υπερβολικά πολύ... εκείνος απλώνει τα χέρια του και τα ακουμπάει στα δικά μου ενώ με βοηθάει να τα σηκώσω . Νιώθω τα μάγουλα μου να καίνε ξαφνικά καθώς με τα χέρια μου πλέον ψηλά εκείνος τοποθετεί τα δικά του στην κοιλιά μου . 

"Ωραία ... Και τώρα γιατί έγινες σαν τη ντομάτα ?"Με ρωτάει και τι να του πω ?πως πρώτη φορά άντρας πιάνει την κοιλιά μου ? Τραγικό ... 

"Εμ ... τίποτα απλά νιώθω περίεργα"είναι η μισή αλήθεια και η καλύτερη που θα μπορούσα να του πω 

"Ξέρεις όταν κάποιος κοκκινίζει ... "

Η φωνή του σιγανή και απαλά τρυπάει τα αυτιά μου κάνοντας την καρδιά μου να χάνει έναν χτύπο .. τι διάολο έχω πάθει? 

"Ξέρω ξέρω ... ας δούμε το τραύμα καλά ?" Προσπαθώ να σώσω αυτό που δεν σώζεται ενώ εκείνος χαμογελάει ελαφρά . Πρώτη φορά έχω την ευκαιρία να τον δω από τόσο κοντά μια μπορώ να πω πως τελικά η ομορφιά του είναι απίστευτη ... 

Τα μάτια του είναι πιο ανοιχτά από ότι τα έβλεπα ενώ το πρόσωπό του είναι... τόσο τέλεια δομημένο ..  ασυναίσθητα το βλέμμα μου πέφτει στα χείλη του καθώς μου μιλάει ...

"Πάρε ανάσα μικρή .." 

Παίρνω μια βαθειά ανάσα ενώ με πιέζει σε διάφορα σημεία επάνω στην κοιλιά μου ... χαμογελάει ενώ απλώνει τα χέρια ρου κατεβάζοντας τα δικά μου ... 

"Πονάει ..." του λέω 

"Θα περάσει ..Δεν έχεις τίποτα μόνο μελανιές . " 

Πλέον απλώνεται μια αμήχανη σιωπή μπροστά μας και δεν ξέρω πως να αντιδράσω ενώ σαν χαζή απλά κοιτάζω τα μάτια του ... 

Χωρίς να το αντιληφθώ τον αισθάνομαι πιο κοντά μου και η ανάσα του πλέον χτυπάει κάθε σημείο του προσώπου μου ... 

"Ευχαριστώ ..." 

Τα λόγια μου τραβάνε την προσοχή του και κοιτάζει τα χείλη μου ...νιώθω άβολα ενώ η μόνη κίνηση που κάνω είναι να τα δαγκώσω από αμηχανία ... 

Τον αισθάνομαι να σφίγγεται ... 

Απλώνει τα δάχτυλα του τοποθετώντας τα ομορφα επανω στα χειλη μου ... σοκαρισμενη απλα κοκαλωνω ενω τα χαιδευει με μια κινηση ... Κάτι σκέφτεται ειμαι σίγουρη ... ξαφνικά  σηκώνεται από το κρεβάτι ενώ προχωράει προς το παράθυρο... 

"Μπορείς να περπατήσεις ?" Μου λέει με ψυχρή φωνή κάτι που παγώνει τα μέσα μου 

"Έτσι νομίζω " λέω και κατεβάζω το ένα μου πόδι προσπαθώντας να το πατήσω κάτω και τα καταφέρνω . Βάζω και το άλλο και στηρίζομαι στο κρεβάτι ... 

Σηκώνομαι όρθια και κάνω ένα βήμα αλλα πονάω πολύ . Δεν Θέλω βέβαια να το δείξω γιατι δεν μου αρέσει να με λυπάται κανένας . 

"Μήπως είδες τα πράγματα μου ?"Τον ρωτάω ενώ εκείνος είναι ακόμα με την πλάτη γυρισμένη προς το παράθυρο . 

"Πανω στο γραφείο είναι "

Δεν καταλαβαίνω τι έπαθε ξαφνικά ... ούτε γυρίζει να με κοιτάξει 

" Ωραία .. Ευχαριστώ και πάλι νε την πρώτη ευκαιρία θα σου επιστρέψω και τα ρούχα " του λέω αλλά το μόνο που κάνει είναι να σηκώσει το χέρι του ως ένδειξη ότι με άκουσε ... Δεν μπορω να  σκεφτώ έναν λόγο που άλλαξε τόσο απότομα συμπεριφορά χωρίς να κάνω και τίποτα ,αλλά τι περίμενα δηλαδή ?Με λυπήθηκε ... με φρόντισε και αυτό ήταν .. Πρέπει να ήμουν χαζή έστω και για εκείνα τα 2 λεπτά που πίστεψα πως στα μάτια του είδα ψυχή ...

Παίρνω την τσάντα μου και με αργά σταθερά βήματα φτάνω προς την πόρτα . Γυρίζω για να τον δω αλλά είναι ακριβώς στην ίδια στάση ... 

Ανοίγω την πόρτα βγαίνοντας προς τα έξω δίχως να με νοιάζει τίποτα ... Δεν αξίζει τελικά να με νοιάζει ...

Βγαίνω έξω από το κτήριο και καταλαβαίνω πως είναι στην άλλη πλευρά της εστίας . Έξω ψιχαλίζει ενώ παρακαλαω μέχρι να φτάσω σπίτι να μην με πιάσει η βροχή κάτι που φυσικά δεν θα γινόταν αφού σε δευτερόλεπτα αρχίζει και ρίχνει καρέκλες ... 

Η βροχή που πέφτει επάνω μου με κάνει μούσκεμα ... Θέλω τόσο πολύ να βάλω τα κλαμματα ..Γιατί όλα πρέπει να πάνε τόσο στραβά? 

Σηκώνω το βλέμμα και κοιτάζω τον ουρανό όταν ξαφνικά αισθάνομαι το κορμί μου να αιωρείται ... 

Δύο χέρια τυλιγμένα γύρω μου με γυρίζουν απότομα ...