Be aware of κεφάλαιο 4

Μείνε δυνατή όταν ο κόσμος σου  καταρρέει "

Ακούω το ξυπνητήρι αλλά δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ να το κλείσω
Νιώθω άρρωστη αλλά ξέρω μέσα μου πως δεν έχω τίποτα . Γυρνάω στο πλάι και αντικρύζω την πεταμενη μου βαλίτσα στην ίδια θέση που την άφησα χθες , και πραγματικά το μονο που θέλω είναι να την πάρω και να φύγω ...

Το ρολόι δείχνει 7 και 15.  
Που σημαίνει πως έχω 30 ολόκληρα λεπτά πριν πάω στο πρώτο μάθημα ...
Ξεφυσαω και σηκώνομαι καθώς δεν έχω άλλη επιλογή ,το γεγονός πως είμαι μόνη μου φυσικά με κάνει και νιώθω κάπως καλύτερα αφού στην ιδέα να έχω κάποιον συγκάτοικο και να μου φέρεται άσχημα με πιάνει πονοκέφαλος

Σηκώνομαι από το κρεβατι και ανοίγω την βαλίτσα βγάζοντας από μέσα μια μακριά μαύρη μπλούζα κι ένα τζιν . Πιάνω τα μαλλιά μου έναν ελαφρύ κωτσο και πηγαίνω προς το μπάνιο για να πλυθω μπας και συνέλθω λίγο .

Το πρόσωπο μου κομμάτια ,τα κόκκινα μάτια μου από το χθεσινό μου κλάμα φαίνονται χειρότερα από ποτέ ενώ μοιάζω σαν κουρέλι . Και πως να μην ειμαι αφού ψυχολογικά είμαι σκατα

Σκουπιζομαι και πηγαίνω να ντυθώ . Το κινητό που έχω δεν έχει χτυπήσει καθόλου χθες κάτι που με στεναχωρεί αφού καταλαβαίνω πως οι γονείς μου δεν ενδιαφέρονται καν αν έφτασα καλά .

Παίρνω το πρόγραμμα πάνω από το τραπέζι και το βάζω στην τσάντα . Ίσως αν προλάβω σήμερα να κοιτάξω και για καμία δουλειά .

Παίρνω τα κλειδιά αφήνοντας τον αναστεναγμό μου και βγαίνω από το δωμάτιο . Στον διάδρομο επικρατεί ησυχία ευτυχώς γιατί μόνο όρεξη να δω κανέναν δεν έχω .

Βγάινω από το κτήριο και βλέπω μπροστά μου όλο το Πανεπιστήμιο να παίρνει ζωή . Παιδιά κάθονται κάτω από δω και από εκεί ξανά αλλά ευτυχώς δεν βλέπω πουθενά εκείνη την παρέα που με κορόιδευε χθες .

Βγάζω από την τσάντα το χαρ τι και βλέπω πως πρέπει να πάω στην Γ' πτέρυγα στην αίθουσα 204 .

Αποφασισμένη να μην ρωτήσω ξανά ποτέ κανέναν και αφού έχω λίγη ώρα περπατάω προς την καφετέρια για να πάρω έναν καφέ .

Φτάνω αλλά μπαίνοντας μέσα τα γέλια που ακούγονται παντού τραβάνε την προσοχή μου και γυρίζω το κεφάλι μου για να δω εκείνα τα παιδιά από χθες .
ΓΑΜΩ ΤΗ ΤΎΧΗ ΜΟΥ!!

Με την ελπίδα να μην με έχουν δει πηγαίνω προς την κοπέλα στην υποδοχή

"Καλημέρα ! ΤΙ μπορώ να σου φέρω ?" Με ρωτάει ευγενικά και χαίρομαι καθώς φοβόμουν ότι και οι δικοί της τρόποι θα ήταν άσχημοι

"Έναν καφέ σκέτο θα ήθελα παρακαλώ " λέω ανταλλάσσοντας ένα χαμόγελο μαζί της ενώ βγάζω το πορτοφόλι μου για να πλήρωσω

Σε λιγάκι έρχεται και αφού πληρώνω γυρίζω να φύγω πέφτω όμως πάνε σε κάποιον με αποτέλεσμα όλος μου ο καφές να πέσει στο πάτωμα . Ανεβάζω το βλέμμα για να δω τον ηλίθιο που με σταμάτησε χθες ...

Και ναι .. Μόλις με κατάλαβαν ..
ΥΠΈΡΟΧΑ !

"Δεν βλέπεις μπροστά σου " λέει αγριεμένα και με σκουνταει ενώ εγώ κάνω δύο βήματα προς τα πίσω από την δύναμη που άσκησε επάνω μου .

Κοιτάζω τριγύρω για να δω τους υπόλοιπους φοιτητές να κοιτάνε αδιάφορα σαν να φοβούνται να επέμβουν . Σαν να μην τους ενδιαφέρει ...

"ΣΟΥ ΜΙΛΆΩ ΡΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΙΣ?" Η φωνή του στα ύψη κι η δικιά μου απλά χαμένη ...

"Άσε την κοπέλα στην ησυχία της Jason!!! Πριν βγω έξω από το πάγκο !" Γυρίζω για να δω την κοπέλα που μου έκανε τον καφέ να του μιλάει με αυτόν τον τρόπο προσπαθώντας να με βοηθήσει αλλά το μόνο που θέλω είναι να μην την μπλέξω στα προβλήματα μου ...

"ΣΚΆΣΕ εσύ !" Της λέει εκείνος και με πλησιάζει ενώ από πίσω του κάνουν την εμφανιση τους τα δύο κορίτσια από χθες

"Κοίτα τα ρούχα της .. απίστευτη !!! Ρακοσυλλέκτρια είσαι ??" Λεει και γελάνε μαζί στα μούτρα μου ..

Πατσαβουρες... τι διάολο έχουν πια τα ρούχα μου

"Δεν ήξερα πως πρέπει να ντυθώ σαν πουτανα για να έρθω στο Πανεπιστήμιο " λέω δείχνοντας με το χέρι μου τα ρούχα τους και χωρίς καν να σκεφτώ τις συνέπειες αφού πλέον εχω φτάσει στο άμην ..

Με μία γρήγορη όμως κίνηση εκείνη με πλησιάζει κανωντας στην άκρη τον ηλίθιο που βρίσκεται μπροστά μου και  το μόνο που νιώθω είναι το κάψιμο που αφήνει το χαστούκι της στο μάγουλο μου ...
ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ ???

Τα μάτια μου δεν βλέπουν καθώς αρχίζουν και θολώνουν .. Πριν αντιδράσω όμως πέφτει επάνω μου τραβώντας τα μαλλιά μου ενώ με βρίζει ασταμάτητα ...
πονάω .. πονάω πολύ θεέ μου ..

"ΣΤΑΜΑΤΑΑΑ"  φωνάζω και νιώθω τις γρατζουνιές της στο πρόσωπο μου .

"Θα σε γάμησω παλιό πουτανα !!" Λεει εκείνη και συνεχίζει ...

Στο στόμα μου αισθάνομαι την μεταλλική γεύση του αίματος ενώ στα αυτιά μου ακούω μόνο γέλια .. γέλια και βρισιές ..

Βάζω τα χέρια μου μπροστά από το πρόσωπο σε μια προσπαθεία να το κρύψω όσο μπορώ πριν προλάβει και με πληγώσει κι άλλο αλλά ξαφνικά δεν την αισθάνομαι επάνω μου ...

Το κορμί μου τρέμει ..τα μάτια είναι κλειστά και τα δάκρυα μου τρέχουν ασταμάτητα ...

Νιώθω ένα χέρι να με σηκώνει αλλά το κορμί μου αδυνατεί να κρατηθεί όρθιο .. 

"Έλα σήκω .. ΚΙ ΕΣΕΊΣ ΔΡΌΜΟ !!! ΤΈΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΘΈΑΜΑ !!"

Ανοίγω τα μάτια για να δω μπροστά μου έναν άντρα γύρω στα 35 με 40 .. Φοράει κοστούμι και μπορώ να πω πως στα λόγια του όλοι φύγανε ..

"ΌΧΙ ΕΣΎ GABI !!! ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΊΟ ΤΏΡΑ !" Λεει στην ξανθιά που απομακρυνόταν κι εκείνη γυρίζει προς το μέρος του

"Μα ελάτε κύριε καθηγητά με έβρισε και υπερασπιστηκα τον εαυτό μου .." λέει εκείνη νιαουριζοντας σαν γατί και τον πλησιάζει

"ΚΆΤΙ ΕΊΠΑ ! ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ ΤΏΡΑ !" Της λέει και εκείνη χαμηλώνει το κεφάλι της και φεύγει ενώ μου κάνει νόημα επιθετικά ...

Ο άντρας με κοιτάζει και απλά θέλω να κλάψω πιο πολύ ...

"Πώς σε λένε κορίτσι μου ?" Με ρωτάει και σκουπίζω απαλά τα μάτια μου ..

"Λίλιθ κύριε .."του λέω ενώ εκείνος απλώνει το χέρι του στον ώμο μου

"Λίλιθ .. Εγώ είμαι ο καθηγητής της φιλοσοφίας σε αυτό μέρος . Θα σε παρακαλέσω λοιπόν να έρθεις μαζί μου κι εσύ στο γραφείο να μας πεις τι έγινε ." Στα λόγια του τρέμουν τα πόδια μου

"Δεν θέλω σας παρακαλώ .. "του λέω καθώς ξέρω πως αν πάω οι συνέπειες θα είναι ακόμα μεγαλύτερες

"Εσύ ξέρεις κορίτσι μου . Από ότι βλέπω πρέπει να είσαι καινούρια . "
Γνεφω απλά θετικά ενώ σκύβω να μαζέψω τα πράγματα μου .. Η καφετέρια έχει αδειάσει σχεδόν και εγώ .  Εγώ απλά Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί

" τουλάχιστον πήγαινε στην νοσοκόμα σε παρακαλώ " λέει καθώς απλώνει το χερι του στ ο πρόσωπο μου .. το τσούξιμο που αισθάνομαι είναι απίστευτο .. ξεφυσαω και ένα δάκρυ κυλάει ξανά ..

"Λοιπόν είσαι χάλια .. μπες στο κεντρικό κτήριο και πάνε τέρμα μέσα δεξιά στο ισόγειο στην νοσοκόμα και δεν θέλω αντίρρησή ... θα έρθω από εκεί κι εγώ " κάτι στα λόγια του με κάνει και αισθάνομαι χάλια αλλά δεν ξέρω το γιατί ..

Κουνάω το κεφάλι καταφατικά καθώς παίρνω την τσάντα μου ..

"Ευχαριστώ "ψελιζω με όση δύναμη έχω και βγαίνω τρέχοντας προς τα έξω αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο να κλάψει όπως δεν έχει κλάψει ποτέ ξανά ....

😢😢😢😢  αμάν μωρέ ...

Το #bullying είναι καταδικαστέο !!

Μην κάνετε ποτέ κάτι που δεν θέλετε να σας κάνουν !!
Φιλάκια αγάπες